субота, 15. октобар 2011.

Да ли се сећаш када си ми рекла како ти се привиђају ствари?



Епа почеле су и мени...ужасно мрзим себе кад почнем да изигравам милицајца
Зашто морам да тражим нешто што се подразумева?
Зашто треба да цртам? Да ли изгедам толико глупо да ми пише на челенци, зајебавај ме брате, зајебавај годину, две или три...
Човече, не верујем више никоме, јел схваташ, никоме, сви лажу, све што неко каже или прича то је нека његова мука, неки његов проблем и обично нема везе са истином...тРудим се да  слушам друге, посматрам изразe лица, гестикулацију и размишљам од какве је користи оно што желе да ми саопште, зашто се правдају себи, заваравају и улепшавају стварност...затим полако одлутам и помислим Боже само да се не претворим у овако нешто...али како да ја то већ нисам ако препознајем то о чему сазнајем...страшно...човек је проклет...све ми је дато, хвала на свему...почећу поново да се молим, ако то не урадим претворићу се у вештицу, у злу особу коју највише мрзим...

Нема коментара:

Постави коментар